شکست در ارتباط 

به منظور پیشگیری از سوء تفاهم و شکست در ارتباط  در مجموعه مهارت های زندگی مخصوصا مهارت ارتباط موثر توصیه می شود که از به کار بردن چنین رفتارهایی اکیداً اجتناب شود:
اگر کسی را دوست ندارید و می خواهید گفتگو و ارتباط تان شکست بخورد می توانید از روش های زیر کمک بگیرید:
* قضاوت کردن:
مثلاً شما بگویید: “حتماً یک کاری کردهای که این طوری شده است”! این بدان معنی است که شما از گوینده بیش تر می فهمید.

* نصیحت کردن:
این که بگویید” تو باید این کار را بکنی یا تو نباید این کار را بکنی” این یعنی من می فهمم و تو متوجه نیستی. شاید سئوال کنید آیا ما نباید نظر بدهیم؟ بله، تا وقتی که از ما خواسته نشده، نباید نظر خود را اعلام کنیم. اما اگر می دانیم که مخاطب ما حتماً نظر ما را می خواهد می توانیم بگوییم: “آیا اجازه می دهی من هم نظرم را از زاویه نگاه خودم بیان کنم”. یا : “می خواهی نظر مرا هم درباره این موضوع بدانی؟”

* برچسب زدن:
مثلاً این که بگوییم” تو بی مسئولیتی”، “تو ترسویی”، “تو نالایقی”، و …. همه ی این ها به معنی تخریب فرد است و کلیت فرد را زیر سئوال می برد و مخاطب دیگر دلیلی برای ادامه ارتباط نمی یابد.

* ارزیابی کردن:
مثلاً “تو آدم خوبی هستی”، “تو آدم با لیاقتی هستی”. این یعنی شما عاقلتر از طرف مقابل هستید.

* دل خوشی دادن:
این که شما بگویید: “اوضاع بهتر می شود، نگران نباش”، بدان معناست که شما داناتر و با تجربه تر هستید.

* گوشه و کنایه زدن و مسخره کردن:
مثلاً” خودت را لوس نکن”، “چقدر بچه ننه ای” این به معنی تحقیر گوینده است. این رفتار نشانه رفتار پرخاشگرانه منفعلانه است.

* ارجاع به خود:
مثلاً بگویید” من هم سرم درد می کند، فکر می کنی من مشکل نداشتم. من هم سال ها تلاش کردهام” به معنی این است که مسائل و مطالب گوینده مهم نیست و باید از شما یاد بگیرد.

* حدس و گمان زدن:
مثلاً وسط جمله گوینده بگویید: حتماً می خواهی بگویی تصادف کردید، یا حتماً جاده شلوغ بوده، یا حتماً اینطور شده یا آن طور شده و غیره. این نشانه این است که بی حوصله شده اید و علاقها ی به ادامه مکالمه ندارید.

* تهدید کردن:
“اگر این کار را بکنی من هم تلافی می کنم”.

*جواب سئوال با سئوال:
به نظر تو، نباید ناراحت می شدم؟ چرا نباید ناراحت می شدی؟

این گونه سئوال می تواند نشانه این باشد که توجه زیادی به حرف های شنونده نمی کنیم.
فقط در یک زمان است که این مورد، با رعایت اصول بسیار مهمی، تحت عنوان تکنیک دیالوگ سقراطی در درمان شناختی رفتاری و مدیریت فکر به کار می رود.

*کامل کردن جمله گوینده:
این که قبل از پایان یافتن صحبت گوینده، ما آن را کامل کنیم. این می تواند نشانه بی حوصلگی شنونده باشد. به عنوان مثال: «حتماً قبلش اومده بود. یا، حتماً حالت بد شد».

* فکر قالبی یا از پیش پنداشته:
اگر قبل از گفت ‌وگو نسبت به گوینده فکر خاصی داشته باشیم نمی‌توانیم درک درستی از صحبت‌های او داشته باشیم. مثلاً ممکن است معلمی از قبل این تصور را داشته باشد که دانش آموزان این دوره، مانند سابق به درس علاقمند نیستند. این باعث می شود زمانی‌که او با دانش‌آموز صحبت می‌کند، با تصویری غیر واقعی از دانش آموز (یک فرد بی علاقه به درس) ارتباط بگیرد و نه با شخصیت واقعی دانش آموز. اصطلاحاً با تصویر و قالب ذهنی خود ارتباط گرفته و نه با خود حقیقی شخص. پس زمانی که ما از قبل نسبت به دیگران قضاوت خاصی داشته باشیم، این امکان وجود دارد که متوجه پیام اصلی گوینده نشویم.

 به طور کلی در هر مکالمه اگر این احساس به طرف مقابل منتقل شود که در مقام بالاتری از او قرار دارید، ارتباط دچار اشکال می شود.

آیا می توانید شما هم چند جمله بگویید که وقتی آن را می شنوید احساس کنید که ارتباط دچار مشکل شده و منجر به شکست در ارتباط  می شود؟

برای آشنایی بیشتر با مهارت های ارتباطی می توانید در مجموعه کارگاه های مهارت های زندگی و یا کارگاه شارژ اعصاب شرکت فرمایید.

ارادتمند مازیار جلوه روانشناس بالینی، طرحواره درمانگر و متخصص طرحواره درمانی